Υπάρχει αυτό το φαινόμενο της "εσωτερικής μετακίνησης" των μουσικών σκηνών – σκηνή όχι με την τοπική έννοια φυσικά. Μέλη από διάφορες μπάντες συγγενικών μουσικών ρευμάτων δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους σε συνεργασίες, κοινά projects, guest συμμετοχές, απ' όλα έχει ο μπαχτσές. Και φυσικά είναι λογικό κοντινά μυαλά να ψάξουν για κοινές συνιστώσες μέσα από κοινές εξερευνήσεις και καλλιτεχνίες.
Κάπως έτσι προέκυψαν και οι Jodis, η κοινή προσπάθεια του rhythm section των σχεδόν θρυλικών Khanate, Wyskida και Plotkin και του μαϊντανού - τραγουδιστή των Isis Aaron Turner, πάνω σε κάποιες παλιές ηχογραφημένες ιδέες των πρώτων, οδεύοντας σε μια "Low - meets - Khanate κατεύθυνση", όπως βιάστηκαν να μας προϊδεάσουν και οι ίδιοι. Εδώ βέβαια έχουμε κιόλας την πρώτη αποτυχία του εγχειρήματος, μιας και οι Jodis φαίνεται σαν να προσπάθησαν πολύ να βρουν κάποιους κοινούς παρονομαστές των παραπάνω και να επέλεξαν τους μικρότερυς από αυτούς για να βασίσουν πάνω τους το "Secret House": την επανάληψη και την μονοτονία, την υποτονικότητα, τα αργά tempos κι αυτήν την αίσθηση άρρυθμης στατικότητας. Κι αν στους Khanate λειτουργούσαν ως αυτό το ιδιαίτερο σκοτεινό θεατρικό στοιχείο που αποθεώθηκε στο "Clean Hands Go Foul" και στους Low ως η μελαγχολική αίσθηση προσμονής που τους καθιέρωσε στο μουσικό στερέωμα, εδώ απομονωμένα από ένα ισχυρό σύνολο φαίνονται βαρετά και μετέωρα, με το κύριο μερίδιο ευθύνης να πέφτει στα άνευρα και ανέμπνευστα φωνητικά του Turner (εκτός λαμπρών εξαιρέσεων, όπως στο ανατριχιαστικό "Little Beast" και τις drone a la Troum μυσταγωγίες του "Slivers") και στα άφαντα - κι αν όχι άφαντα, στην χειρότερη άκυρα - κυκλοθυμικά percussions του Wyskida (με τα λιγοστά drum rolls να τονίζουν περισσότερο την απουσία τους στο πρώτο μισό του δίσκου).Για να είμαι βέβαια δικαιόλογος, ο δίσκος έχει εντονότατες στιγμές, ο James Plotkin έχει γράψει εδώ μερικές από τις ομορφότερες κιθάρες που έχει γράψει τα τελευταία χρόνια και ο δίσκος αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή για τον ακροατή που θα ψάξει για μια μουσική με αρκετό χώρο για να αναπνεύσει κανείς μέσα της, μια μουσική που είναι φτιαγμένη για να συνοδέψει και δεν επιθυμεί να επιβληθεί στον χώρο. Όπως και να έχει όμως, παραμένει ένας δίσκος που κάνει κοιλιά πριν καν αρχίσει και που γρήγορα η μανιέρα του καταντά κουραστική. Εδώ ανταμοιβή θα βρουν μόνο οι υπομονετικότεροι των ακροατών, τολμήστε ή προσπεράστε.
Δημήτρης Γκαρτζονίκας
www.plotkinworks.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου