Δεν βρίσκω τίποτα πιο βαρετό από την μονοτονία της επανάληψης μιας χιλιοεκτελεσμένης συνταγής. Σύμφωνοι, μια καλή ιδέα μπορεί να βελτιωθεί εάν την επανεξετάσεις και σίγουρα με την επανάληψη εδραιώνεται και ένα ύφος, μια "παράδοση". Αλλά το να επαναλαμβάνεις διαρκώς 2 - 3 εδραιωμένες μουσικές ιδέες με χρονολογία λήξης στην περασμένη κιόλας δεκαετία, δείχνει όχι μόνο έλλειψη δυναμικής και δημιουργικότητας, αλλά βυθίζει και τον ήχο που προσπαθείς να υπηρετήσεις στην στασιμότητα. Πάλι καλά που μια στις τόσες βγαίνουν και μερικοί δίσκοι που βγάζουν μια διαφορετικότητα και μια φρεσκάδα - έστω και κατά λάθος...
Όπως οι The Abominable Iron Sloth για παράδειγμα. Ξεκίνησαν (ή μάλλον ο mainman Justin Godfrey ξεκίνησε) το 2004 με σκοπό να παίξουν την ρουτινιάρικη Iron Monkey sludge τους (Iron Monkey, Sloth, Iron Sloth, το βλέπετε έτσι! Κάτι η χαλαρουίτα της Καλιφόρνια όμως, κάτι τα πατήματα στην post hardcore σκηνή της περιοχής - εκείνη τη περίοδο άλλωστε τα 4/5 της μπάντας αποτελούσαν οι διαλυμένοι Will Haven - έκαναν τις οξείες γωνίες της sludge προσδοκίας τους να μαλακώσουν και το groove να γίνει πιο στρωτό. Έτσι το 2006 μετονομασμένοι σε The Indomitable Iron Sloth έβγαλαν το ντεμπούτο τους “The Abominable Iron Sloth”, ένα nu sludge θα μπορούσαμε να πούμε δίσκο, με ζωντανό το Iron Monkey/EyeHateGod στοιχείο (ok, στο πιο φλώρικο), αλλά με ένα τελείως Will Havenίστικο γυαλισμένο ήχο και groove - μια μετάλλαξη που δούλεψε πολύ καλά.
Μετά από μια αποτυχημένη περιοδεία λόγω χρεοκοπίας, μια διάλυση, μια επανένωση και 3 - 4 αλλαγές ονόματος, καταλήγουν το 2008 να ετοιμάζουν τον νέο τους δίσκο που θα κυκλοφορήσει τελικά φέτος, υπό το όνομα "The Id Will Overcome". Η διαφορετική σύσταση της μπάντας γίνεται φανερή, καθώς τα κομμάτια τους πλέον προσεγγίζουν μια εναλλακτική κατεύθυνση ξεφεύγοντας από την in your face απλοϊκή λογική του ντεμπούτου, καταλήγοντας βέβαια να ακούγονται συνθετικά ελαφρώς μετέωρες. Το rhythm section βέβαια παραμένει πιστό στα mid tempo πρότυπά του, σταθερό και ρυθμικό, με την παραγωγή να περιγράφει τα groovάτα απλά drums καλύτερα από τους περισσότερους δίσκους τέτοιου ύφους που άκουσα τελευταία (η μπότα πχ - ένα μεγάλο μου παράπονο - εδώ ακούγεται απλά υπέροχη).
Οι κιθάρες λοξοκοιτάνε θαρραλέα προς τη δυσαρμονία και απλώνονται επικίνδυνα, επιχειρώντας τολμηρότερες κινήσεις, χωρίς να τους βγαίνει όμως πάντα σε καλό. Θα προτιμούσα χίλιες φορές τα απλά riffs κομματιών όπως το "Hats Made Of Veal And That New Car Scent" παρά τη φλυαρία του "Nineties Male". Χαλάλι όμως, ο δίσκος κατάφερε να φρεσκάρει κάπως τον ήχο στ' αυτιά μου, έχει σωστή ροή, έχει groove (στο "Two Black Helicopters" χορεύουμε), έχει μέχρι κι αντικαταστάτη του "Parasite Hilton...", το "Tramp Stamp"! Μην πεθάνετε κιόλας, ρίξτε μια καλή αυτιά, λιώστε το γαμάτο "Slugs In A Salt Circle" και τα υπόλοιπα 1 - 2 καλά κομμάτια του δίσκου κι ύστερα τρέξτε για το ντεμπούτο (αν δεν το έχετε κάνει). "Run Slut Run"!
Όπως οι The Abominable Iron Sloth για παράδειγμα. Ξεκίνησαν (ή μάλλον ο mainman Justin Godfrey ξεκίνησε) το 2004 με σκοπό να παίξουν την ρουτινιάρικη Iron Monkey sludge τους (Iron Monkey, Sloth, Iron Sloth, το βλέπετε έτσι! Κάτι η χαλαρουίτα της Καλιφόρνια όμως, κάτι τα πατήματα στην post hardcore σκηνή της περιοχής - εκείνη τη περίοδο άλλωστε τα 4/5 της μπάντας αποτελούσαν οι διαλυμένοι Will Haven - έκαναν τις οξείες γωνίες της sludge προσδοκίας τους να μαλακώσουν και το groove να γίνει πιο στρωτό. Έτσι το 2006 μετονομασμένοι σε The Indomitable Iron Sloth έβγαλαν το ντεμπούτο τους “The Abominable Iron Sloth”, ένα nu sludge θα μπορούσαμε να πούμε δίσκο, με ζωντανό το Iron Monkey/EyeHateGod στοιχείο (ok, στο πιο φλώρικο), αλλά με ένα τελείως Will Havenίστικο γυαλισμένο ήχο και groove - μια μετάλλαξη που δούλεψε πολύ καλά.
Μετά από μια αποτυχημένη περιοδεία λόγω χρεοκοπίας, μια διάλυση, μια επανένωση και 3 - 4 αλλαγές ονόματος, καταλήγουν το 2008 να ετοιμάζουν τον νέο τους δίσκο που θα κυκλοφορήσει τελικά φέτος, υπό το όνομα "The Id Will Overcome". Η διαφορετική σύσταση της μπάντας γίνεται φανερή, καθώς τα κομμάτια τους πλέον προσεγγίζουν μια εναλλακτική κατεύθυνση ξεφεύγοντας από την in your face απλοϊκή λογική του ντεμπούτου, καταλήγοντας βέβαια να ακούγονται συνθετικά ελαφρώς μετέωρες. Το rhythm section βέβαια παραμένει πιστό στα mid tempo πρότυπά του, σταθερό και ρυθμικό, με την παραγωγή να περιγράφει τα groovάτα απλά drums καλύτερα από τους περισσότερους δίσκους τέτοιου ύφους που άκουσα τελευταία (η μπότα πχ - ένα μεγάλο μου παράπονο - εδώ ακούγεται απλά υπέροχη).
Οι κιθάρες λοξοκοιτάνε θαρραλέα προς τη δυσαρμονία και απλώνονται επικίνδυνα, επιχειρώντας τολμηρότερες κινήσεις, χωρίς να τους βγαίνει όμως πάντα σε καλό. Θα προτιμούσα χίλιες φορές τα απλά riffs κομματιών όπως το "Hats Made Of Veal And That New Car Scent" παρά τη φλυαρία του "Nineties Male". Χαλάλι όμως, ο δίσκος κατάφερε να φρεσκάρει κάπως τον ήχο στ' αυτιά μου, έχει σωστή ροή, έχει groove (στο "Two Black Helicopters" χορεύουμε), έχει μέχρι κι αντικαταστάτη του "Parasite Hilton...", το "Tramp Stamp"! Μην πεθάνετε κιόλας, ρίξτε μια καλή αυτιά, λιώστε το γαμάτο "Slugs In A Salt Circle" και τα υπόλοιπα 1 - 2 καλά κομμάτια του δίσκου κι ύστερα τρέξτε για το ντεμπούτο (αν δεν το έχετε κάνει). "Run Slut Run"!
Δημήτρης Γ.
www.myspace.com/theironsloth
2 σχόλια:
Οι κιθάρες λοξοκοιτάνε θαρραλέα προς την μάνα σου :Ρ
Πάρα πολύ καλή κριτική και τρομερός ο δίσκος! Μπράβο παιδιά, keep it up
Δημοσίευση σχολίου