Ήταν κάποτε το αμερικάνικο metalcore... Όχι το "αμερικάνικο metalcore" που φαντάζεστε, ούτε το "κάποτε" που νομίζετε. Αυτή τη στιγμή δεν αναφερόμαστε στην ξεφτίλα που γνώρισε το δεύτερο συνθετικό "-core" μετά το 2000. Μιλάμε για τη δεκαετία του ενενήντα, όπου κομμάτια σκοταδιού ενώνονταν σε ένα Starkweather-ικό σύμπαν. Ήταν τότε που οι Bloodlet πνίγονταν μέσα στην ίδια την πολύχρονη παράνοιά τους και οι Kiss It Goodbye άρπαζαν μια αγκαθωτή σκυτάλη ήδη ποτισμένη με το αίμα των Deadguy, οι οποίοι τους την παρέδωσαν. Ήταν η εποχή που οι Today Is The Day πετούσαν ληγμένους σπόρους στην ανήλιαγη γωνία, όπου σταδιακά φύτρωσε αυτό που θα ονομαζόταν "mathcore". Η σπίθα που πυροδότησε την έκρηξη, ίσως να ήταν οι Rorschach, ίσως να ήταν και το noise rock ή τα πιο δύσμορφα παρακλάδια του metal. Το πώς και γιατί ξεκίνησε, παραμένει μέχρι σήμερα το ίδιο αινιγματικό με το πώς και γιατί τελείωσε. Τα γκρουπ που έπαιξαν αυτό το metalcore, σύρθηκαν, το ένα μετά το άλλο, στην τρύπα απ' την οποία βγήκαν και δεν εμφανίστηκαν ξανά, με εξαίρεση τους Today Is The Day, που ανέκαθεν ακολουθούσαν το δικό τους μονοπάτι, και τους Starkweather, οι οποίοι μετά από νάρκη δέκα χρόνων, ξύπνησαν βρωμοκοπώντας άκρως μεταδοτική, πνευματική κλεισούρα, μια οσμή που φυλάκισαν σ' ένα "Croatoan", κι από κει και πέρα, ήταν προσωπική ευθύνη του καθενός, αν θα επέτρεπε στον εαυτό του τη μόλυνση.
Το να απηύθυναν οι απολύτως αρνητικοί Starkweather κάποιου είδους κάλεσμα με το "Croatoan" το θεωρώ απίθανο. Μάλλον οι Pristina το αντιλήφθηκαν ως τέτοιο, εξάλλου είναι και οι μόνοι μέχρι σήμερα που βρήκαν το θάρρος να κολυμπήσουν σ' αυτά τα νερά. Αφού το δέχτηκαν, κατάλαβαν, απώλεσαν κάθε συναίσθημα, έβαψαν μαύρα τα μέσα τους και στο "The Drought" μιλούν τη νέα τους γλώσσα. Βαθιά τραυματισμένοι απ' τους Starkweather, έρχονται με ένα ντεμπούτο, που χαρακτηρίζεται από την πλήρη απουσία φωτός, η εμπειρία της ακρόασής του μοιάζει με δοκιμασία ή εσωτερική πάλη, παρά με οποιαδήποτε μορφή αισθητικής ευχαρίστησης. Δεν υπάρχει ούτε λύπη εδώ, ίσως να μην υπάρχει καν μίσος. Δεν υπάρχουν εικόνες, παρά μόνο ένα απάνθρωπο άδειασμα. Το μοναδικό ανθρώπινο συναίσθημα που μπορεί να προκαλέσει αυτός ο δίσκος είναι μια διάχυτη ανησυχία, πιθανή απόρροια της παντελούς έλλειψης συναισθημάτων. Οι Pristina, όχι μόνο καταφέρνουν να τιθασεύσουν τις επιρροές τους, μα τις εκμεταλλεύονται προς όφελός τους, καταργώντας στην πορεία τις σχετικά αυστηρές δομές των πρόσφατων Starkweather, που αποτελούν και την αφετηρία τους. Πέρα απ' τις χαρακτηριστικές εναλλαγές ψυχρών, death metal μπουκωμάτων και σαλεμένων ακουστικών διαλείψεων, οι οποίες αντί να ανακουφίζουν, αγχώνουν σαν επιληπτικές αύρες, η μπάντα κάνει συνειδητά χρήση του Deadguy δαιμονισμού όταν θέλει να ανεβάσει ταχύτητες και άλλες φορές βαλτώνει κατά βούληση με τους τρόπους των Bloodlet. Το τελευταίο, ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, ένας μαρτυρικός μαραθώνιος, όχι μόνο λόγω διάρκειας (23 λεπτά), άλλα και εξαιτίας της ιδιότητάς του να τσακίζει τον ακροατή μ' ένα διαρκές αίσθημα αναμονής και μια ανάγκη ετοιμότητας για κάτι όλο και πιο δυσάρεστο, συνοψίζει τις σκοτεινές προθέσεις των Pristina, για τις οποίες, παρόλο που δε θα τολμούσαμε να ζητήσουμε πιστοποίηση, εκείνοι μας τη δίνουν, διασκευάζοντας την ανατριχιαστική μπαλάντα "Temple Of The Morning Star" των Today Is The Day.
Γιατί να θέλει κάποιος να έρθει σε επαφή με κάτι που μοιάζει με άσκηση στον πόνο μπροστά στο κενό, με κάτι που αντιτίθεται σε κάθε έννοια τέρψης ή ζεστασιάς, με κάτι που ούτε πίκρα δε μπορεί να δώσει; Ίσως επειδή το δοχείο όταν αδειάσει, μπορεί να ξαναγεμίσει με κάτι όμορφο. Μπορεί αυτό να είχαν στο μυαλό τους οι Pristina, και πιθανόν στα δύο τελευταία λεπτά του δίσκου τους να κάνουν ακριβώς αυτό.
Το να απηύθυναν οι απολύτως αρνητικοί Starkweather κάποιου είδους κάλεσμα με το "Croatoan" το θεωρώ απίθανο. Μάλλον οι Pristina το αντιλήφθηκαν ως τέτοιο, εξάλλου είναι και οι μόνοι μέχρι σήμερα που βρήκαν το θάρρος να κολυμπήσουν σ' αυτά τα νερά. Αφού το δέχτηκαν, κατάλαβαν, απώλεσαν κάθε συναίσθημα, έβαψαν μαύρα τα μέσα τους και στο "The Drought" μιλούν τη νέα τους γλώσσα. Βαθιά τραυματισμένοι απ' τους Starkweather, έρχονται με ένα ντεμπούτο, που χαρακτηρίζεται από την πλήρη απουσία φωτός, η εμπειρία της ακρόασής του μοιάζει με δοκιμασία ή εσωτερική πάλη, παρά με οποιαδήποτε μορφή αισθητικής ευχαρίστησης. Δεν υπάρχει ούτε λύπη εδώ, ίσως να μην υπάρχει καν μίσος. Δεν υπάρχουν εικόνες, παρά μόνο ένα απάνθρωπο άδειασμα. Το μοναδικό ανθρώπινο συναίσθημα που μπορεί να προκαλέσει αυτός ο δίσκος είναι μια διάχυτη ανησυχία, πιθανή απόρροια της παντελούς έλλειψης συναισθημάτων. Οι Pristina, όχι μόνο καταφέρνουν να τιθασεύσουν τις επιρροές τους, μα τις εκμεταλλεύονται προς όφελός τους, καταργώντας στην πορεία τις σχετικά αυστηρές δομές των πρόσφατων Starkweather, που αποτελούν και την αφετηρία τους. Πέρα απ' τις χαρακτηριστικές εναλλαγές ψυχρών, death metal μπουκωμάτων και σαλεμένων ακουστικών διαλείψεων, οι οποίες αντί να ανακουφίζουν, αγχώνουν σαν επιληπτικές αύρες, η μπάντα κάνει συνειδητά χρήση του Deadguy δαιμονισμού όταν θέλει να ανεβάσει ταχύτητες και άλλες φορές βαλτώνει κατά βούληση με τους τρόπους των Bloodlet. Το τελευταίο, ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, ένας μαρτυρικός μαραθώνιος, όχι μόνο λόγω διάρκειας (23 λεπτά), άλλα και εξαιτίας της ιδιότητάς του να τσακίζει τον ακροατή μ' ένα διαρκές αίσθημα αναμονής και μια ανάγκη ετοιμότητας για κάτι όλο και πιο δυσάρεστο, συνοψίζει τις σκοτεινές προθέσεις των Pristina, για τις οποίες, παρόλο που δε θα τολμούσαμε να ζητήσουμε πιστοποίηση, εκείνοι μας τη δίνουν, διασκευάζοντας την ανατριχιαστική μπαλάντα "Temple Of The Morning Star" των Today Is The Day.
Γιατί να θέλει κάποιος να έρθει σε επαφή με κάτι που μοιάζει με άσκηση στον πόνο μπροστά στο κενό, με κάτι που αντιτίθεται σε κάθε έννοια τέρψης ή ζεστασιάς, με κάτι που ούτε πίκρα δε μπορεί να δώσει; Ίσως επειδή το δοχείο όταν αδειάσει, μπορεί να ξαναγεμίσει με κάτι όμορφο. Μπορεί αυτό να είχαν στο μυαλό τους οι Pristina, και πιθανόν στα δύο τελευταία λεπτά του δίσκου τους να κάνουν ακριβώς αυτό.
Βαγγέλης Ε.
http://www.myspace.com/pristina666
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου