Εγώ λέω να μιλήσουμε επιτέλους για τους Together, των οποίων το όνομα φέρει η καλύτερη περσινή hardcore κυκλοφορία. Και δεν είναι καν full length! Ένα 17λεπτο ηχητικό σφηνάκι είναι, αλλά αυτό ακριβώς που με το που το πιείς θα σε στείλει στο διάολο. Βρίσκω πολύ ευχάριστο το ότι η Γερμανία, που ποτέ δεν το είχε με το hardcore, και με τη μουσική γενικότερα εδώ που τα λέμε, άρχισε τα τελευταία χρόνια να ξυπνάει και να παράγει μπάντες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και καινοτόμες, με χαρακτηριστικότερα τα παραδείγματα των Zann και των Glasses.
Στυλιστικά, οι Together, διαπρέπουν σε εκείνο το είδος hardcore που επιμένω να αποκαλώ "κλαψομούνικο". Σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιώ το χαρακτηρισμό αρνητικά, αφού πρόκειται για ένα σινάφι συγκροτημάτων, που έχουν κυκλοφορήσει κάποιους απ' τους πιο αγαπημένους μου hardcore δίσκους. Αν φανταστώ ένα γενεαλογικό δέντρο για το συγκεκριμένο "ιδίωμα", ίσως να τοποθετήσω στην κορυφή του τη στιχουργική απόγνωση των Most Precious Blood, ήδη από το "Nothing In Vain", από τη μία, και την εκτελεστική απόγνωση των Newborn, της μεγαλύτερης μπάντας που περ... εντάξει σκάω, από την άλλη. Τα γκρουπ που ακολούθησαν, με κορυφαίους και γνωστότερους τους Verse, τους τιτανοτεράστιους Ruiner και τους Have Heart, τους οποίους το κοινό αγάπησε σχεδόν υστερικά, αποδείχτηκαν εξαιρετικά βραχύβια για ανεξιχνίαστο λόγο, αφού μετά από μάξιμουμ τρεις δουλείες διέλυσαν απαξάπαντες! Να σημειωθεί εδώ, για να καταλαβαινόμαστε, ότι το σωστό κλαψομούνικο hardcore δεν είναι αδερφίστικο και δεν χαρακτηρίζεται απαραίτητα από κλαψομούνικη μουσική. Υπάρχουν βέβαια συχνές περιπτώσεις όπου συναντώνται πένθιμες μελωδίες και χαμηλές ταχύτητες, όμως η κλαψομουνιά εντοπίζεται κυρίως στο στιχουργικό τομέα, στα ξεσκισμένα φωνητικά και στο πολύ παθιασμένο παίξιμο, το οποίο μπορεί κάλλιστα σε φάσεις να είναι και ιδιαίτερα επιθετικό. Και εκεί είναι που νεότερες μπάντες της φάσης, όπως π.χ. οι Defeater, πέφτουν σε ατοπήματα, αφού φαίνεται πως προσπαθούν να παίξουν ντε και καλά θλιμμένα, φλερτάροντας επικίνδυνα με το screamo, το οποίο αν και σαν είδος γαμάει, δεν μας εξυπηρετεί στην προκειμένη περίπτωση.
Στο intro του "The Odyssey" ακούγεται άναμμα σπίρτου, εκπνοή καπνού από τσιγάρο και έπειτα μια φωνή να λέει: Where I wanna go... I don't know. Anywhere... but home. Εξίσου βαρυσήμαντοι ακούγονται οι Together από τις πρώτες κιόλας νότες. Αυτό που προσέχει κανείς είναι η ασφυκτική μα και γεμάτη θαλπωρή παραγωγή, που κάνει τη συνέχιση της ακρόασης καθήκον. Το δεύτερο που τραβά την προσοχή είναι αναμφίβολα τα φωνητικά. Δεν ξέρω τι τραυματικές για τον τραγουδιστή εμπειρίες μεσολάβησαν στο διάστημα που χωρίζει το πρώτο cd-r των Together και την παρούσα κυκλοφορία, πάντως εδώ ο τύπος πραγματικά ουρλιάζει σα να τον δέρνουν, να του βγάζουν τα νύχια και να του χώνουν βραστά αυγά στις μασχάλες ταυτόχρονα. Τόσο εθιστικά σκληρά φωνητικά ειλικρινά είχα άπειρο καιρό να ακούσω. Και τι λέει αυτός ο στόμας του δε φαντάζεστε. Πάρτε δω να πούμε: Now it's too late, can't turn back time, I've failed. And I spent nights waiting for you in the cold. But you never came. (το γράφει κι άλλη μία με κεφαλαία) YOU NEVER CAME. Όλοι οι στίχοι είναι έτσι, όλοι. Δηλαδή πιο κλάψα δε γίνεται, ρε φίλε!
Οι συνθέσεις είναι απλά καταπληκτικές, άλλοτε σέρνονται λυπημένα με πικρές μελωδίες μέσα στη γενικότερη συναισθηματική ταλαιπωρία και άλλοτε καλπάζουν πανικόβλητες τίγκα στη hardcore επικούρα προς ένα αβέβαιο τέλος. Οι Together ξερνάνε την ψυχή τους μέσα σε ένα αθάνατο τέταρτο της ώρας, είναι όλοι τους ένα σώμα, απόλυτα ανθρώπινοι και οργανικοί όπως το παίξιμό τους, που μου προκαλεί το ίδιο αίσθημα/ανάγκη οικειοθελούς πνιγμού, το οποίο βρήκα στους Newborn και έκτοτε είχα καιρό να βιώσω. Αυτοί οι ήχοι ξεχειλίζουν ζωντάνια και νεανικό πάθος, αυτό που έχουν οι Together στο "The Odyssey" το έχει ένα γκρουπ στα εκατό, αυτή τη dead-serious παιδική αφέλεια (καμία απολύτως αντίφαση), η οποία είναι η πεμπτουσία αυτού του γαμημένου του hardcore.
Μην κολλάτε στο ότι προσεγγίζω τη στιχουργική κλαψομουνιά των Together με γέλιο, αφού όντως μου μοιάζει παιδική. Δεν αναζητάμε ποιητές εδώ πέρα, ούτε ψάχνουμε με το κιάλι πρόφαση για να νιώσουμε ευαίσθητοι, ούτε βέβαια κανένα μανιφέστο για το πώς να ζήσουμε τις ζωές μας. Από κει που δεν το περιμέναμε όμως, ήρθαν κάτι Γερμανόπουλα να δώσουν μουσική μορφή στην ιδανική εκτόνωση μιας απογοήτευσης, ενός συναισθηματικού βάρους, μιας έλλειψης στόχου, μιας τάσης για φυγή. Οι Together παίρνουν πρωτοβουλία και δείχνουν ένα δρόμο. Αν αυτό είναι το καινούριο hardcore που έρχεται, δηλώνουμε έτοιμοι και το καλωσορίζουμε.
Στυλιστικά, οι Together, διαπρέπουν σε εκείνο το είδος hardcore που επιμένω να αποκαλώ "κλαψομούνικο". Σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιώ το χαρακτηρισμό αρνητικά, αφού πρόκειται για ένα σινάφι συγκροτημάτων, που έχουν κυκλοφορήσει κάποιους απ' τους πιο αγαπημένους μου hardcore δίσκους. Αν φανταστώ ένα γενεαλογικό δέντρο για το συγκεκριμένο "ιδίωμα", ίσως να τοποθετήσω στην κορυφή του τη στιχουργική απόγνωση των Most Precious Blood, ήδη από το "Nothing In Vain", από τη μία, και την εκτελεστική απόγνωση των Newborn, της μεγαλύτερης μπάντας που περ... εντάξει σκάω, από την άλλη. Τα γκρουπ που ακολούθησαν, με κορυφαίους και γνωστότερους τους Verse, τους τιτανοτεράστιους Ruiner και τους Have Heart, τους οποίους το κοινό αγάπησε σχεδόν υστερικά, αποδείχτηκαν εξαιρετικά βραχύβια για ανεξιχνίαστο λόγο, αφού μετά από μάξιμουμ τρεις δουλείες διέλυσαν απαξάπαντες! Να σημειωθεί εδώ, για να καταλαβαινόμαστε, ότι το σωστό κλαψομούνικο hardcore δεν είναι αδερφίστικο και δεν χαρακτηρίζεται απαραίτητα από κλαψομούνικη μουσική. Υπάρχουν βέβαια συχνές περιπτώσεις όπου συναντώνται πένθιμες μελωδίες και χαμηλές ταχύτητες, όμως η κλαψομουνιά εντοπίζεται κυρίως στο στιχουργικό τομέα, στα ξεσκισμένα φωνητικά και στο πολύ παθιασμένο παίξιμο, το οποίο μπορεί κάλλιστα σε φάσεις να είναι και ιδιαίτερα επιθετικό. Και εκεί είναι που νεότερες μπάντες της φάσης, όπως π.χ. οι Defeater, πέφτουν σε ατοπήματα, αφού φαίνεται πως προσπαθούν να παίξουν ντε και καλά θλιμμένα, φλερτάροντας επικίνδυνα με το screamo, το οποίο αν και σαν είδος γαμάει, δεν μας εξυπηρετεί στην προκειμένη περίπτωση.
Στο intro του "The Odyssey" ακούγεται άναμμα σπίρτου, εκπνοή καπνού από τσιγάρο και έπειτα μια φωνή να λέει: Where I wanna go... I don't know. Anywhere... but home. Εξίσου βαρυσήμαντοι ακούγονται οι Together από τις πρώτες κιόλας νότες. Αυτό που προσέχει κανείς είναι η ασφυκτική μα και γεμάτη θαλπωρή παραγωγή, που κάνει τη συνέχιση της ακρόασης καθήκον. Το δεύτερο που τραβά την προσοχή είναι αναμφίβολα τα φωνητικά. Δεν ξέρω τι τραυματικές για τον τραγουδιστή εμπειρίες μεσολάβησαν στο διάστημα που χωρίζει το πρώτο cd-r των Together και την παρούσα κυκλοφορία, πάντως εδώ ο τύπος πραγματικά ουρλιάζει σα να τον δέρνουν, να του βγάζουν τα νύχια και να του χώνουν βραστά αυγά στις μασχάλες ταυτόχρονα. Τόσο εθιστικά σκληρά φωνητικά ειλικρινά είχα άπειρο καιρό να ακούσω. Και τι λέει αυτός ο στόμας του δε φαντάζεστε. Πάρτε δω να πούμε: Now it's too late, can't turn back time, I've failed. And I spent nights waiting for you in the cold. But you never came. (το γράφει κι άλλη μία με κεφαλαία) YOU NEVER CAME. Όλοι οι στίχοι είναι έτσι, όλοι. Δηλαδή πιο κλάψα δε γίνεται, ρε φίλε!
Οι συνθέσεις είναι απλά καταπληκτικές, άλλοτε σέρνονται λυπημένα με πικρές μελωδίες μέσα στη γενικότερη συναισθηματική ταλαιπωρία και άλλοτε καλπάζουν πανικόβλητες τίγκα στη hardcore επικούρα προς ένα αβέβαιο τέλος. Οι Together ξερνάνε την ψυχή τους μέσα σε ένα αθάνατο τέταρτο της ώρας, είναι όλοι τους ένα σώμα, απόλυτα ανθρώπινοι και οργανικοί όπως το παίξιμό τους, που μου προκαλεί το ίδιο αίσθημα/ανάγκη οικειοθελούς πνιγμού, το οποίο βρήκα στους Newborn και έκτοτε είχα καιρό να βιώσω. Αυτοί οι ήχοι ξεχειλίζουν ζωντάνια και νεανικό πάθος, αυτό που έχουν οι Together στο "The Odyssey" το έχει ένα γκρουπ στα εκατό, αυτή τη dead-serious παιδική αφέλεια (καμία απολύτως αντίφαση), η οποία είναι η πεμπτουσία αυτού του γαμημένου του hardcore.
Μην κολλάτε στο ότι προσεγγίζω τη στιχουργική κλαψομουνιά των Together με γέλιο, αφού όντως μου μοιάζει παιδική. Δεν αναζητάμε ποιητές εδώ πέρα, ούτε ψάχνουμε με το κιάλι πρόφαση για να νιώσουμε ευαίσθητοι, ούτε βέβαια κανένα μανιφέστο για το πώς να ζήσουμε τις ζωές μας. Από κει που δεν το περιμέναμε όμως, ήρθαν κάτι Γερμανόπουλα να δώσουν μουσική μορφή στην ιδανική εκτόνωση μιας απογοήτευσης, ενός συναισθηματικού βάρους, μιας έλλειψης στόχου, μιας τάσης για φυγή. Οι Together παίρνουν πρωτοβουλία και δείχνουν ένα δρόμο. Αν αυτό είναι το καινούριο hardcore που έρχεται, δηλώνουμε έτοιμοι και το καλωσορίζουμε.
http://www.myspace.com/togetherpunk
Βαγγέλης Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου