"Μα
καλά, stoner εν έτει 2012;" Ε ναι ρε μαλάκα Έλληνα, stoner το 2012! Λες
και το 2010 ας πούμε που κατέβαζες όλο το stonerobixxx ήταν φρέσκο και
up to date. Δεν το καταλαβαίνω αυτό, ο Έλληνας μεταλλάς της φάσης
αγοράζει, ακούει και στηρίζει το κάθε κουναβοthrash και τζιτζικοblack
που θα πέσει στο αυτί του, ο ροκάς κι εναλλακτικός από την άλλη
σνομπάρει ο,τι ξεπερνά το 3χρονο κύκλο ζωής και όταν το 2012 οι Routes
βγάζουν ένα rock δίσκο που γαμάει, αλλά κάνει και την υπέρβαση όσον
αφορά τις δυνατότητες της μπάντας, πέφτεις πάνω στις ίδιες μίζερες
κλισεδιές.
Ε λοιπόν, το stoner rock παραμένει η μουσική για φορτηγατζήδες που ήταν πάντα, το ότι το άκουσαν μέχρι και γκοθάδες δεν το’κανε πιο alternative και οι Routes ακολουθούν αυτόν τον ήχο ακομπλεξάριστα εδώ και καμιά εξαριά χρόνια. Και αν και ποτέ δε χέστηκα με τον ομώνυμο του 2008 και στα live τους ήμουν πάντα μια μπύρα μακριά από το να διασκεδάσω, ο νέος τους δίσκος είναι γαμάτος ρε παιδί μου.
Δηλαδή όταν ο δίσκος ξεκινά με το "Maryjuane and the Kingdom Comes", ε σου φεύγει ένα γελάκι. Οι κιθάρες ξέφυγαν από τις ευκολίες, τα φωνητικά νεανικά και απαίδευτα, το songwriting είναι επιτέλους δυναμίτης, οι ηχητικές προσθήκες του νέου μέλους τους ευτυχώς αποφεύγουν το kitsch (και ίσα ίσα δίνει και την θεμιτή ψυχεδελική πινελιά), όλα καλά. Πολύ καλά! Τόσο καλά που όταν το "Asteroid" σε χτυπάει στο τέλος του "Purple Coyote" κάνεις τα στραβά μάτια. Δεν πειράζει, χάρισμα το βραβείο ευρεσιτεχνίας στους 10-15 Έλληνες αντιγραφείς των Monster Mognet.
Ε λοιπόν, το stoner rock παραμένει η μουσική για φορτηγατζήδες που ήταν πάντα, το ότι το άκουσαν μέχρι και γκοθάδες δεν το’κανε πιο alternative και οι Routes ακολουθούν αυτόν τον ήχο ακομπλεξάριστα εδώ και καμιά εξαριά χρόνια. Και αν και ποτέ δε χέστηκα με τον ομώνυμο του 2008 και στα live τους ήμουν πάντα μια μπύρα μακριά από το να διασκεδάσω, ο νέος τους δίσκος είναι γαμάτος ρε παιδί μου.
Δηλαδή όταν ο δίσκος ξεκινά με το "Maryjuane and the Kingdom Comes", ε σου φεύγει ένα γελάκι. Οι κιθάρες ξέφυγαν από τις ευκολίες, τα φωνητικά νεανικά και απαίδευτα, το songwriting είναι επιτέλους δυναμίτης, οι ηχητικές προσθήκες του νέου μέλους τους ευτυχώς αποφεύγουν το kitsch (και ίσα ίσα δίνει και την θεμιτή ψυχεδελική πινελιά), όλα καλά. Πολύ καλά! Τόσο καλά που όταν το "Asteroid" σε χτυπάει στο τέλος του "Purple Coyote" κάνεις τα στραβά μάτια. Δεν πειράζει, χάρισμα το βραβείο ευρεσιτεχνίας στους 10-15 Έλληνες αντιγραφείς των Monster Mognet.
Δημήτρης Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου