Φίλος σκάει, πετάει το cd και μου λέει πως πρόκειται μέχρι στιγμής για το
καλύτερο album του 2012 και λέω να δω τι παίζει... Άγνωστη μπάντα, καμία
γνώριμη φάτσα από τα μέλη τους οπότε αν δεν βάλουμε να ακούσουμε δεν
κάνουμε καριέρα.
Oι Stubb είναι ενα νεοσύστατο γαμηστερό power trio (τιμημένα power trios!!! δόξα κ τιμή) από την Αγγλία και στο ντεμπούτο τους μας πετάνε στη μάπα 8 κομματάρες ψυχεδελικού/blues/heavy rock με τα όλα του, που οι δημιουργοί του θα ήθελαν να είχε κυκλοφορήσει κάπου μεταξύ 1967 και 1972. Τι σημαίνει αυτό: Το δισκάκι είναι τίγκα στις blues riffαρες με τέρμα fuzz και wah-wah, solos που απλά κορυφώνουν τα κομμάτια κ όχι αυνανισμοί στην ταστιέρα, εκείνο το ωραίο ζεστό μπασάκι που δένει άψογα με τα groovατα drums, και μία φωνή να τραγουδάει για όλα τα μεγάλα ζητήματα τούτου του μάταιου κόσμου όπως είναι η αγάπη, οι χωρισμοί, οι γυναίκες κι άλλες τέτοιες ομορφιές (εμένα προσωπικά μου θύμισε τον τύπο που τραγουδάει στους Core αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), όλα αυτά με έναν απίθανο τέζα ζεστό αναλογικό ήχο. Επίσης το δισκάκι γαμάει κι απο την απόψη διάρκειας καθώς είναι μόλις 35 λεπτά. Μπαμ μπαμ καταστάσεις.
Για να μην σας τα πρήζω περισσότερο αν γουστάρετε μπάντες όπως Black Sabbath (φυσικά...), Blue Cheer, Cream, Jimi Hendrix αλλά και Core, Graveyard, Atomic Bitchwax και λοιπή κομπανία, αυτό το άλμπουμ είναι βούτυρο στο ψωμί σας (κουφάλες, έχει βγει και σε βινύλιο) κι ίσως να πρήξετε κι εσείς κανά φίλο πως ίσως ειναι το καλύτερο album του 2012 μέχρι στιγμής. Για τους υπόλοιπους είναι ένα ακόμα stoner άλμπουμ...
Nίκος Κ.
Oι Stubb είναι ενα νεοσύστατο γαμηστερό power trio (τιμημένα power trios!!! δόξα κ τιμή) από την Αγγλία και στο ντεμπούτο τους μας πετάνε στη μάπα 8 κομματάρες ψυχεδελικού/blues/heavy rock με τα όλα του, που οι δημιουργοί του θα ήθελαν να είχε κυκλοφορήσει κάπου μεταξύ 1967 και 1972. Τι σημαίνει αυτό: Το δισκάκι είναι τίγκα στις blues riffαρες με τέρμα fuzz και wah-wah, solos που απλά κορυφώνουν τα κομμάτια κ όχι αυνανισμοί στην ταστιέρα, εκείνο το ωραίο ζεστό μπασάκι που δένει άψογα με τα groovατα drums, και μία φωνή να τραγουδάει για όλα τα μεγάλα ζητήματα τούτου του μάταιου κόσμου όπως είναι η αγάπη, οι χωρισμοί, οι γυναίκες κι άλλες τέτοιες ομορφιές (εμένα προσωπικά μου θύμισε τον τύπο που τραγουδάει στους Core αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), όλα αυτά με έναν απίθανο τέζα ζεστό αναλογικό ήχο. Επίσης το δισκάκι γαμάει κι απο την απόψη διάρκειας καθώς είναι μόλις 35 λεπτά. Μπαμ μπαμ καταστάσεις.
Για να μην σας τα πρήζω περισσότερο αν γουστάρετε μπάντες όπως Black Sabbath (φυσικά...), Blue Cheer, Cream, Jimi Hendrix αλλά και Core, Graveyard, Atomic Bitchwax και λοιπή κομπανία, αυτό το άλμπουμ είναι βούτυρο στο ψωμί σας (κουφάλες, έχει βγει και σε βινύλιο) κι ίσως να πρήξετε κι εσείς κανά φίλο πως ίσως ειναι το καλύτερο album του 2012 μέχρι στιγμής. Για τους υπόλοιπους είναι ένα ακόμα stoner άλμπουμ...
Nίκος Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου