Αμερική, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90. Το death metal βουλώνει
670 κωλοτρυπίδες το δευτερόλεπτο. Δύο πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες
σκαλώνουν με τους αρχαίους Αιγυπτίους και αποφασίζουν να παίξουν μουσική
για πάρτη τους. Κυκλοφορούν ντεμπούτα που τσακίζουν κόκκαλα σχεδόν
ταυτόχρονα και μετά παίρνει ο καθένας το δρόμο του. Οι μεν το προχωράνε
το πράμα, δισκογραφούν συνεχώς και τους ξέρει πλέον κι η κουτσή Μαρία,
οι δε, ενώ έχουν κι αυτοί όλα τα εφόδια για τη συνέχεια, χάνονται απ' το
προσκήνιο, αφήνοντας πολύ κόσμο (και τότε και αργότερα) με το πουλί στο
χέρι. Αν δεν έχετε καταλάβει ποιοι είναι οι πρώτοι, τότε μάλλον δεν
έχετε καν σχέση με τον ευρύτερο χώρο του heavy metal και απλά σας πέταξε
εδώ το google, όταν ψάχνατε για "αρχαία ιερογλυφικά" ή το εμετικό
"Μούμια: η επιστροφή", από 'κει και πέρα οι δεύτεροι δεν άλλοι από τους
πάλιουρες Coffin Texts, που κι αυτοί σαν τη "Μούμια" επιστρέφουν απ' το πουθενά, μετά από 12 ολόκληρα χρόνια!
Αν είστε σε φάση "ναι ρε φίλε, αλλά υπάρχουν οι Nile που γαμάνε, τί να μας πουν τώρα οι Coffin Texts;" θα σας έλεγα να το ξανασκεφτείτε. Αφενός οι Nile δε γαμάνε όπως πρώτα, αφετέρου οι όποιες ομοιότητες μεταξύ των δύο συγκροτημάτων, περιορίζονται κυρίως στη θεματολογία. Ναι και οι δύο death metal παίζουν, θα έλεγα όμως πως οι Nile βασίζονται περισσότερο στην τεχνική και το "τελετουργικό" συναίσθημα για την επίτευξη του οποίου δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και ξένα προς στον ήχο στοιχεία, όπως καθαρά φωνητικά, ακουστικά όργανα κ.λ.π.
Οι Coffin Texts απ' την άλλη είναι πρωτόλειοι και μοχθηροί. Η μουσική τους, αμιγώς ηλεκτρική, εκπέμπει τόση πανούκλα και λασπουριά που απλά πωρώνει. Δε μιλάμε για τελετουργικές επικλήσεις προς τους θεούς Πατέρες, που θα μας εξασφαλίσουν μια ομαλή μετάβαση στη μεταθανάτια ζωή, μιλάμε για τελετουργική βία και βασανισμό στο όνομα του Ερπετού που θα επιστρέψει για να μας πιει το αίμα και να μας διαμελήσει την ψυχή! Πώς να το πω δηλαδή, αν φανταζόμουνα μια θάλασσα βασιλικές κόμπρες να πλησιάζουν μια σαρκοφάγο μέσα σε μια παρατημένη πυραμίδα, θα έβαζα Nile, αν τώρα μέσα απ' τη σαρκοφάγο πεταγόταν ο Μαμ-Ρα και ξεκίναγε να ουρλιάζει "Αρχαία Πνεύματα του Κακού...", θα έβαζα γαμημένους Coffin Texts! Έχουν κομμάτια "Final Transformation" και "Deities of Prime Evil Chaos" δηλαδή, τί άλλο να πω;!!! Ενδώστε...
http://www.facebook.com/CoffinTexts
http://www.darkdescentrecords.com/
Γεράσιμος Β.
Αν είστε σε φάση "ναι ρε φίλε, αλλά υπάρχουν οι Nile που γαμάνε, τί να μας πουν τώρα οι Coffin Texts;" θα σας έλεγα να το ξανασκεφτείτε. Αφενός οι Nile δε γαμάνε όπως πρώτα, αφετέρου οι όποιες ομοιότητες μεταξύ των δύο συγκροτημάτων, περιορίζονται κυρίως στη θεματολογία. Ναι και οι δύο death metal παίζουν, θα έλεγα όμως πως οι Nile βασίζονται περισσότερο στην τεχνική και το "τελετουργικό" συναίσθημα για την επίτευξη του οποίου δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και ξένα προς στον ήχο στοιχεία, όπως καθαρά φωνητικά, ακουστικά όργανα κ.λ.π.
Οι Coffin Texts απ' την άλλη είναι πρωτόλειοι και μοχθηροί. Η μουσική τους, αμιγώς ηλεκτρική, εκπέμπει τόση πανούκλα και λασπουριά που απλά πωρώνει. Δε μιλάμε για τελετουργικές επικλήσεις προς τους θεούς Πατέρες, που θα μας εξασφαλίσουν μια ομαλή μετάβαση στη μεταθανάτια ζωή, μιλάμε για τελετουργική βία και βασανισμό στο όνομα του Ερπετού που θα επιστρέψει για να μας πιει το αίμα και να μας διαμελήσει την ψυχή! Πώς να το πω δηλαδή, αν φανταζόμουνα μια θάλασσα βασιλικές κόμπρες να πλησιάζουν μια σαρκοφάγο μέσα σε μια παρατημένη πυραμίδα, θα έβαζα Nile, αν τώρα μέσα απ' τη σαρκοφάγο πεταγόταν ο Μαμ-Ρα και ξεκίναγε να ουρλιάζει "Αρχαία Πνεύματα του Κακού...", θα έβαζα γαμημένους Coffin Texts! Έχουν κομμάτια "Final Transformation" και "Deities of Prime Evil Chaos" δηλαδή, τί άλλο να πω;!!! Ενδώστε...
http://www.facebook.com/CoffinTexts
http://www.darkdescentrecords.com/
Γεράσιμος Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου