Οι τριάντα νοματαίοι που ήμασταν στους White Lung ξαναμαζευτήκαμε στο ίδιο μέρος για να διασκεδάσουμε, να χορέψουμε και να ερωτευτούμε με τους Crusades. Για το τι κουμάσια είναι έχετε ήδη πληροφορηθεί, παρόλαυτα η μαρτυρία ενός live των Καναδών προσθέτει ακόμα περισσότερο στον υπό διαμόρφωση ακόμα μύθο τους. Θα τα πούμε σε λιγάκι.
Οι Γερμανοί πιτσιρίκοι Bridges Left Burning σαπόρταραν και ήμουν από πριν ψημμένος αφού είχα τσεκάρει το περσινό EP τους, "Disappointment, Disapproval, Disbelief". Η Γερμανία, μετά από μια μακρά περίοδο "χαρφλωριάς", έχει ανέβει σημαντικά βγάζοντας hardcore μπάντες με ουσία, όπως οι Together και οι Goldust. Οι Bridges Left Burning φαίνονταν ψιλοψαρωμένοι συναυλιακά και ο τραγουδιστής μάλλον δεν την πολυπάλευε και έπινε συνέχεια νερό, αλλά παρόλαυτα το πάθος τους ήταν άκρως μεταδοτικό και έκανε μπαμ ότι είναι χωμένοι στο έτσι με όλο τους το είναι. Η απελπισία στις μελωδίες και τα breaks τους, αλλά και τα επίμονα straight φωνητικά μου φέρνουν στο μυαλό τους Trial και ακόμα περισσότερο τους Between Earth & Sky, μπάντες δηλαδή που δεν κυνήγησαν ποτέ τον εντυπωσιασμό, μα παίζουν ό,τι τους λέει η καρδούλα τους με θαυμαστά αποτελέσματα. Πολύ δυνατή εμφάνιση και θέλω να πιστεύω ότι οι Bridges Left Burning θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν, αφού τη στόφα την έχουν.
Για κυρίως πιάτο είχε σατανιστικό pop punk... Σαν ανέκδοτο δεν είναι; Κι όμως, νομίζω ότι ο προσδιορισμός ταιριάζει απόλυτα στους Crusades. Την pop-ίλα δεν μπορούν να την πετάξουν από πάνω τους γιατί είναι πιασάρικοι και απαλούληδες (ούτε καν το "Remedy" δεν παίξανε, πιο πολύ σε στουντιακό ατύχημα μού κάνει η "αντρίλα" του συγκεριμένου κομματιού), από την άλλη η σατανολατρεία που πλασάρουν είναι φουλ πειστική μέσα στην υπερβολή και τη θεατρικότητά της. Λίγο τα παλιατζίδικα φωνητικά, λίγο οι γεμάτοι κρυμμένο νόημα στίχοι που σοφά αποφεύγουν τους χουλιγκανισμούς, λίγο η υποβόσκουσα θλίψη μέσα στη χαζοχαρουμένια των συνθέσεων, προσδίδουν μια τελείως occult και 70's αύρα στη φάση των Crusades (επίσης δεν ξεχνάμε ότι μέλη τους παίζουν στους τελείως δρακουλιάρηδες Sedatives).
Σαν παρουσίες πάνω στη σκηνή τα μέλη της μπάντας εντυπωσιάζουν και ξεσηκώνουν. Όλοι έκαναν φωνητικά, μα την παράσταση έκλεψαν με τις φωνάρες τους ο κοντός κιθαρίστας που έκανε τα ψηλά και ήταν πολύ τσαχπίνης και ο μπασίστας που τραγουδούσε επίσης μελωδικά αλλά πιο πάνκικα και είχε αέρα σχιζοφρενούς. Η ανύπαρκτη επικοινωνία με το λιγοστό κοινό τους καθιστούσε ακόμα πιο απρόσιτους και συνέβαλε στην όλη σατανίλα της φάσης, μόνο τα κεριά και η μυρωδιά από λιβάνι έλειπαν. Τα κομμάτια είναι δεδομένο ότι γάμησαν, για το σκατένιο ήχο δε νοιάστηκε κάνεις ποτέ και μετά από μία περίπου ώρα που πέρασε χωρίς να το καταλάβω, οι Crusades εγκατέλειψαν τη σκηνή και τους παρευρισκόμενους, αφήνοντας τους πλουσιότερους κατα μία ανάμνηση φανταστικής βραδιάς. Τι ωραία μπάντα ρε πούστη... Θέλω κι άλλα τέτοια.
http://bridgesleftburning.bandcamp.com/
http://itsaliverecords.bandcamp.com/album/the-sun-is-down-and-the-night-is-riding-in
Βαγγέλης Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου