Θυμάμαι την τολμηρή αβεβαιότητα του "Spirit Bound Flesh" και την φανερή
σιγουριά του "The Wake" από το πρώτα χτυπήματα τις κιθάρας στο "The
Ladder In My Blood". Θυμάμαι τον δύστροπο, απρόσιτο και απόλυτο Scott Kelly
στην βραδιά του Απριλίου το 2008 στο AN Club. Την απαίτησή του να το
βουλώσουμε όλοι όσοι ήμασταν μέσα και να ακούσουμε. Όποιος δε γούσταρε
την έκανε, το εισιτήριο κερασμένο. Αμέσως θυμάμαι την έκπληξη αυτού που
τότε θεώρησα διαλλακτικότητα στη solo εμφάνισή του στο Roadburn τον
Απρίλιο του 2009, και τις δύο επόμενες εμφανίσεις του στην Αθήνα.
Θυμόμουν, έλπιζα και αδημονούσα, όσο έβλεπα τον Kelly να εκτίθεται μέσα από τις προσωπικές του δουλειές, τους Blood and Time, το facebook, τους Shrinebuilder, το blog του, τη Neurot Recordings και το Kombat Radio. Πολύ δύσκολα δεν θα φανώ σαν κάποιου είδους stalker, όμως ούτε έχω facebook, ούτε άκουγα όλες τις εκπομπές του, ούτε κρεμιόμουν καθημερινά από το blog του σε αναμονή μίας ανάρτησης, ούτε φτιαχνόμουν ακούγοντας σε σταθερή βάση τις δουλειές του. Αντιμετωπίζω όπως και τότε τους Neurosis με κάποιο δέος που δημιουργεί μία απόσταση, κάτι που με βολεύει. Πόσο εύκολο είναι να κοιτάς στο βάθος του κεφαλιού σου χωρίς ντροπή ή φόβο, μα με σκοπό; Υπήρχαν αρκετοί προπομποί για την επικείμενη προσωπική δουλειά του Kelly και για εμένα ιδιαίτερα κατευθυντήριοι αποδείχθηκαν αυτός, καθώς και η καταπληκτική δουλειά που έγινε στις διασκευές των τραγουδιών του Townes Van Zandt. Δημιούργησαν μία αίσθηση, μία ανυπομονησία που άρχισε να εκπληρώνεται όταν ανακοινώθηκε ο τίτλος και το εξώφυλλο του δίσκου στον οποίο τόση ώρα δεν αναφέρομαι.
Το "The Forgiven Ghost In Me" λοιπόν, με την παρουσία των Greg Dale και Noah Landis (Neurosis, Blood & Time) ως "The Road Home" και την εμφάνιση ακόμα δύο παιδιών της μεγάλης παρέας (Josh Graham, Jason Roeder) στο "The Field That Surrounds Me", ξεφεύγει ολοκληρωτικά από το μοναχικό και κλειστό μοτίβο στρώνοντας το δρόμο της επιστροφής με αναμνήσεις, αναπνοές, και ματιές στον ουρανό που τόσο ποθεί να τρυπήσει. Απαλλαγμένος από πολλές δεσμεύσεις, σκληρότερος και ανοιχτότερος ξεκινά τον κύκλο του. Η ωριμότητα που κέρδισε μέσα από τη γαλήνη που δείχνει πως βρήκε τα τελευταία χρόνια με αγγίζει διαρκώς σε κάθε ακρόαση του δίσκου. Η παρουσία του στέκεται πάλι θηριώδης μέσα σε καθένα από τα τραγούδια, τα πλέον ποικιλόμορφα της προσωπικής του πορείας. "I love you like a flower loves the sun" και ο δίσκος ξεκινάει με ένα Hank Williams πνεύμα που δεν αργεί να (με) παρασύρει και να καταπραΰνει κυρίως γιατί (με) χαροποιεί.
Και θα σταθώ εδώ για να συνεχίσω μιας και κουράστηκα να τρίβω το μούσι μου μιλώντας με στόμφο για την τωρινή ψυχολογία του Kelly. Θα μιλήσω για τη δική μου, η οποία παραμένει ίδια ακόμα και μετά από μήνες ακρόασης. Γιατί εκείνη η λυτρωτική νότα που άρχισε αδύναμα να εντοπίζεται στο "Spirit Bound Flesh" πλέον δεν κρύβεται πίσω από καμία άλλη συχνότητα, και με δική της ένταση εξαναγκάζει τυχαίους αναστεναγμούς από μέρους μου. Με χαρά παρατηρώ πως η γαλήνη που ήθελα να φτάσει στην ψυχή αυτού του ανθρώπου ξεκινά να τρυπώνει και πλέον ελπίζω να ριζώσει εκεί. Και παρότι ο χώρος που δίνεται στην αλλαγή ακόμα δεν είναι ο μεγαλύτερος στον δίσκο, η αρχή τη είναι παρούσα και κοιτάζει ακίνητη προς τα έξω. Ο Kelly μέσα από το τρίτο του full length κέρδισε και άλλο έδαφος στη μάχη με το χρόνο, ανακάλυψε κανάλια που έφεραν προς τα έξω πιο θαμμένες ανάγκες του και περισσότερο από τον εαυτό του, δίνοντας μου το δικαίωμα να μιλάω για έναν από τους πιο ακέραιους και αυθεντικούς δημιουργούς που συνάντησα ποτέ. Και αν έρχεται η ώρα της μεγάλης παύσης, πάντοτε την απώλεια θα την καλύπτει η γνώση πως αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να βρει το δικό του "measure of peace".
http://www.weburnthroughthenight.com
http://www.neurotrecordings.com
Γιωργος Κ.
Θυμόμουν, έλπιζα και αδημονούσα, όσο έβλεπα τον Kelly να εκτίθεται μέσα από τις προσωπικές του δουλειές, τους Blood and Time, το facebook, τους Shrinebuilder, το blog του, τη Neurot Recordings και το Kombat Radio. Πολύ δύσκολα δεν θα φανώ σαν κάποιου είδους stalker, όμως ούτε έχω facebook, ούτε άκουγα όλες τις εκπομπές του, ούτε κρεμιόμουν καθημερινά από το blog του σε αναμονή μίας ανάρτησης, ούτε φτιαχνόμουν ακούγοντας σε σταθερή βάση τις δουλειές του. Αντιμετωπίζω όπως και τότε τους Neurosis με κάποιο δέος που δημιουργεί μία απόσταση, κάτι που με βολεύει. Πόσο εύκολο είναι να κοιτάς στο βάθος του κεφαλιού σου χωρίς ντροπή ή φόβο, μα με σκοπό; Υπήρχαν αρκετοί προπομποί για την επικείμενη προσωπική δουλειά του Kelly και για εμένα ιδιαίτερα κατευθυντήριοι αποδείχθηκαν αυτός, καθώς και η καταπληκτική δουλειά που έγινε στις διασκευές των τραγουδιών του Townes Van Zandt. Δημιούργησαν μία αίσθηση, μία ανυπομονησία που άρχισε να εκπληρώνεται όταν ανακοινώθηκε ο τίτλος και το εξώφυλλο του δίσκου στον οποίο τόση ώρα δεν αναφέρομαι.
Το "The Forgiven Ghost In Me" λοιπόν, με την παρουσία των Greg Dale και Noah Landis (Neurosis, Blood & Time) ως "The Road Home" και την εμφάνιση ακόμα δύο παιδιών της μεγάλης παρέας (Josh Graham, Jason Roeder) στο "The Field That Surrounds Me", ξεφεύγει ολοκληρωτικά από το μοναχικό και κλειστό μοτίβο στρώνοντας το δρόμο της επιστροφής με αναμνήσεις, αναπνοές, και ματιές στον ουρανό που τόσο ποθεί να τρυπήσει. Απαλλαγμένος από πολλές δεσμεύσεις, σκληρότερος και ανοιχτότερος ξεκινά τον κύκλο του. Η ωριμότητα που κέρδισε μέσα από τη γαλήνη που δείχνει πως βρήκε τα τελευταία χρόνια με αγγίζει διαρκώς σε κάθε ακρόαση του δίσκου. Η παρουσία του στέκεται πάλι θηριώδης μέσα σε καθένα από τα τραγούδια, τα πλέον ποικιλόμορφα της προσωπικής του πορείας. "I love you like a flower loves the sun" και ο δίσκος ξεκινάει με ένα Hank Williams πνεύμα που δεν αργεί να (με) παρασύρει και να καταπραΰνει κυρίως γιατί (με) χαροποιεί.
Και θα σταθώ εδώ για να συνεχίσω μιας και κουράστηκα να τρίβω το μούσι μου μιλώντας με στόμφο για την τωρινή ψυχολογία του Kelly. Θα μιλήσω για τη δική μου, η οποία παραμένει ίδια ακόμα και μετά από μήνες ακρόασης. Γιατί εκείνη η λυτρωτική νότα που άρχισε αδύναμα να εντοπίζεται στο "Spirit Bound Flesh" πλέον δεν κρύβεται πίσω από καμία άλλη συχνότητα, και με δική της ένταση εξαναγκάζει τυχαίους αναστεναγμούς από μέρους μου. Με χαρά παρατηρώ πως η γαλήνη που ήθελα να φτάσει στην ψυχή αυτού του ανθρώπου ξεκινά να τρυπώνει και πλέον ελπίζω να ριζώσει εκεί. Και παρότι ο χώρος που δίνεται στην αλλαγή ακόμα δεν είναι ο μεγαλύτερος στον δίσκο, η αρχή τη είναι παρούσα και κοιτάζει ακίνητη προς τα έξω. Ο Kelly μέσα από το τρίτο του full length κέρδισε και άλλο έδαφος στη μάχη με το χρόνο, ανακάλυψε κανάλια που έφεραν προς τα έξω πιο θαμμένες ανάγκες του και περισσότερο από τον εαυτό του, δίνοντας μου το δικαίωμα να μιλάω για έναν από τους πιο ακέραιους και αυθεντικούς δημιουργούς που συνάντησα ποτέ. Και αν έρχεται η ώρα της μεγάλης παύσης, πάντοτε την απώλεια θα την καλύπτει η γνώση πως αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να βρει το δικό του "measure of peace".
http://www.weburnthroughthenight.com
http://www.neurotrecordings.com
Γιωργος Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου