Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

ΨΑΡΟ_ΚΟΡΦΑΔΕΣ 2011.pt.I

Η αλήθεια είναι ότι το αργήσαμε λίγο, ναι! Ε, και;! Εδώ ο πλανήτης υποφέρει, οι φώκιες στο Βόρειο Πόλο την ακούνε απ' το κρύο και τα παιδιά στη Σομαλία την ακούνε απ' τη ζέστη, για τις λίστες του ενυδρείου θα μιλάμε τώρα;! Κι όμως, μιας και εμείς δεν έχουμε προβλήματα, για άλλη μια φορά τους γράφουμε όλους στα παπάρια μας και φτιάχνουμε λίστες για πάρτη σας!


Οι λίστες μου κάθε χρονιά είναι οι χειρότερες του ίντερνετ. Είτε θα δεχτώ λοιπόν πως στο άγχος της στιγμής παραλείπω τους δίσκους που άφησαν το στίγμα τους στο μυαλό μου (και νιώθω ΣΙΓΟΥΡΟΣ πως πέρυσι υπήρξαν 10 τέτοιοι), είτε δεν έχω κανένα γούστο. Αναπολώντας και ανασκάπτωντας εν μέσω κρίσης ταυτότητας το καταραμένο '11 λοιπόν, έχουμε και λέμε: ο Tim Hecker με τον συγκλονιστικό - και σίγουρα καλύτερο δίσκο της καριέρας του - "Ravedeath 1972" μονοπώλησε τα ακουστικά μου με ένα πάθος που είχε καιρό να καταφέρει δίσκος. Το νέο Corrupted, χωρίς να φτάνει στα αυτιά μου με την ορμή του "Mundo Frio", καταφέρνει με αυτό το εκπληκτικό τρίτο track να με ανατριχιάζει εδώ και μήνες. Το λίγο βαρετό συνολικά Belong (αγαπούσα τον παλιό τους ήχο βλέπετε) μόνο και μόνο για το ονειρικό "Perfect Life" μπαίνει στην τριάδα. Ο Leviathan "σκέτο γουρούνι και μισογύνης", ακόμη κι αν δεν έβγαζε τον ποταμό ριφφ και έμπνευσης που κυκλοφόρησε, θα έμπαινε στο top 5 μου για τα χαιρέκακα χαμόγελα που μου χάρισαν οι ψυχαναλύσεις του Wrest από τα ελληνικά και ξένα έντυπα.

Ύστερα, σε μια κανονικότατη επιστροφή των απωθημένων, οι Will Haven και My Dying Bride εκδικητικά με αναγκάζουν να πληκτρολογήσω τα θαμμένα στο Λυκειακό μου είναι ονόματά τους στην λίστα μου... Δεν βαριέσαι, η Grouper με τις πανέμορφες δουλειές της επανορθώνει το λαβωμένο Indie Cred μου, και για την απαραίτητη ποικιλία, θα προσθέσω και τους δύο πιο απρόβλεπτους και αλλοπρόσαλους δίσκους της χρονιάς που πέρασε: τις κυκλοφορίες των Diapsiquir και Wold, μαζί με την ευχάριστη έκπληξη του "Possessed By The Rise of Magik", τον πιο αληθινό και πηγαδένιο δίσκο που θα μπορούσα να ελπίζω πως θα βγάλουν οι τεράστιοι Ramesses. Βραβείο κοινού, στο φετινό Psychic Paramount (το στιγμιότυπο στο 2:35 αυτού του βίντεο, τα λέει καλύτερα και αληθέστερα απ' ότι θα τολμούσα να το πω ποτέ εγώ).

Πολύ καλή λίστα, νιώθω ήδη καλύτερα!

1. Tim Hecker - Ravedeath, 1972
2. Corrupted - Garten Der Unbewusstheit
3. Belong - Common Era
4. Leviathan - True Traitor True Whore
5. Will Haven - Voir Dire
6. My Dying Bride - The Barghest O’ Whitby
7. Grouper - Alien Observer
8. Diapsiquir - ANTI
9. Wold - Freemasonry
10. Ramesses - Possessed By The Rise Of Magik

Δημήτριος Γ.

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

MALLEDICTION (Grc) - Promo (2011)

Οι Αθηναίοι Mallediction, αν και νέοι ως μπάντα, δεν είναι παιδάκια. Τα παλικάρια είναι στη φάση χρόνια και μάλιστα οι 2 στους 5 κοπανάνε υπέροχα και στους Incineration. Τα 2 κομμάτια που θα βρείτε σ' αυτή τη μόλις 2η κυκλοφορία της μπάντας (έχει προηγηθεί το "Warsaw" promo 2010), είναι αρκετά για να σας πείσουν για τη συνθετική ωριμότητα και ωμότητα αυτής της πεντάδας. Death Metal απάνθρωπο και βρωμερό, με σεβασμό στις αρχέγονες ρίζες του ιδιώματος, μακριά από "μοντερνιές" πάσης φύσεως.
Απ' ότι ξέρω αυτό το promo είναι μια πρόγευση από την ολοκληρωμένη δουλειά του συγκροτήματος, η οποία δε θ' αργήσει και πολύ, επομένως περισσότερα θα πούμε τότε! Προς το παρόν δανείζομαι τον τίτλο του 2ου κομματιού και σας λέω πως εδώ μιλάμε κανονικά για τη "μπόχα της βρώμας", οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε! Πόνος και κάβλα!

http://www.myspace.com/mallediction

Γεράσιμος Β.

ENSLAVE (Jap) – Far East Hardcore Punk (2011)

Παίρνεις ένα κουτί που γράφει με τεράστια γράμματα "ΠΙΤΣΑ" απ'έξω, τι περιμένεις να βρεις μέσα; Κάπως έτσι πάει και με τους Enslave... far east hardcore punk σου λέει και ψέματα δεν το λες εσύ με τη σειρά σου.

Δεν τους ήξερα καν, οπότε με την προτροπή φίλου "άκου εδώ το καλύτερο japcore της χρονιάς", έκανα κλικ, έκανα και download ...και τελικά σίγουρα το άκουσα. Δίσκος για πολλά γούστα το "Far East Hardcore" είναι ένα τσακ πιο μελωδικός από ότι θα 'θελα, αλλά ισορροπεί τόσο καλά με την πρίμα παραγωγή και το σκισμένο διπλό φωνητικό που δεν θα παραπονεθώ καν. Έτσι λοιπόν, για να μην μπερδευόμαστε, έχουμε γιαπονέζικο hardcore που παρα τις ενστάσεις των Anal Cunt, συνήθως αποκαλείται japcore. Μπόλικη μελωδία, crust σημεία, γυναίκα σκύλος – άντρας πάλι σκύλος στα φωνητικά, αλλά όλα με βάση το hardcore (το far east), συμπλήρωμα ένα πιο παλιομοδίτικο punk και λίγο metal (αυτό που μοιάζει με hardcore). Ο δίσκος κυλάει ωραία, με ποικιλία και pop νοοτροπία, τα κομμάτια πρέπει να τα θυμάσαι και θα το κάνεις. Δεν επιφυλάσσει εκπλήξεις, αλλά είναι ωραίος από μια καθαρά ψυχαγωγική ματιά και σε live σίγουρα θα σκοτώνει. Θα έχει ενδιαφέρον βέβαια το μίγμα του κόσμου στο οποίο θα έχει απήχηση και το οποίο θα παρακολουθούσε ένα τέτοιο live. Aλλά ας είμαστε ειλικρινείς, το ότι είδαμε τους Crude δεν νομίζω ότι σημαίνει πως θα γίνουμε ο νούμερο ένα προορισμός για τους Ιάπωνες, άρα δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα.

Έτσι λοιπόν αν το φετινό (ομολογουμένως πιο μονόπαντο) Acrostix δεν σου είπε και πολλά (κακώς), ρίξε μια αυτιά στο πιο βατό αδέρφι από την άπω ανατολή. Όλο και κάτι θα βρεις να σ’ αρέσει. Στανταράκι.

Ιωσήφ Χ.

http://www.myspace.com/enslavejhc