TWILIGHT (US) - III: Beneath Trident's Tomb (2014)

Η συγκεκριμένη αναζήτηση δεν εμπίπτει -μιας και δεν είναι ευκόλως κατηγοριοποιήσιμη, και επομένως δεν είναι ευκόλως ταξινομήσιμη- στο στερεοτυπικό πλέον τρόπο που ανταποκρίνομαι σε μία παρόμοια της. Αυτό γιατί ποτέ δεν αντιμετώπισα το όνομα σαν μία οντότητα, και έτσι δεν υπήρχε ποτέ ένα συναίσθημα σταθερότητας αναφορικά του. Ίσως λάθος, αφού υπάρχει επάρκεια επιχειρημάτων για να αντιμετωπιστεί ο ισχυρισμός, όμως για μένα αυτό αποδείχθηκε ιδιαίτερα λειτουργικό, και ίσως αρκετά προσοδοφόρο, αφού καθόρισε τις όποιες "απαιτήσεις" μου.

Προτιμούσα να βλέπω αυτή την τερατογένεση σαν ένα οργανισμό που μπορεί να καταχράται τους κανόνες της φύσης και να προσαρμόζεται στο περιβάλλον του έγκαιρα αλλάζοντας μέλη με εκείνα που θα τελέσουν σωστότερα το έργο στο οποίο ο εγκέφαλος πλέον απασχολείται, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψει χρόνο και ενέργεια για να μάθει και να αναπτύξει εσωτερικούς μηχανισμούς και τεχνικές που θα του εξασφάλιζαν τα μέσα για την περάτωση του. Έτσι η απόσταση που χρειάστηκε να καλυφθεί στη διάρκεια της ζωής του έγινε με την καταλυτική δράση των έκτακτων αλλαγών του συστήματός του.  Σαφώς λοιπόν, δεν έχω στο μυαλό μου τους Twilight σαν συγκρότημα, παρά σαν μία τέτοια "μηχανή".

Αυτή η μηχανή λοιπόν λειτούργησε με μία τέτοια λογική. Οι αλλαγές του ύφους από κάθε δίσκο σε επόμενο είναι κατάστικτες. Από την πιο ωμή και σκοτεινή, γδαρμένη μουσική που ακούς στο ντεμπούτο τους μέχρι την πιο "κατασταλαγμένη" και ποικίλη μετα-προσέγγισή της στο δεύτερο δίσκο φτάνει στην παραδομένη, αργή και τελεσίδικη του τελευταίου. Ο οποίος, σαν μία φάρσα, μού ακούγεται πιο ενωτικός, πιο μοναδικός και πιο προσωπικός από τους προηγούμενους δύο. Είναι αναγνωρίσιμος για τον τρόπο του και όχι για τα μέλη του, με το μένος του κατευθυνόμενο και διαχεόμενο ταυτόχρονα από αυτά.

Ο πρώτος δίσκος διαμόρφωσε την ιδέα, κάποιες δυνάμεις έγιναν ο πυρήνας και το αποτέλεσμα αποδιδόταν μέσα από ηχητικά κουβάρια. Στο δεύτερο κάθε μέλος έκανε κάθε κομμάτι δικό του δίνοντας πολλαπλές προσωπικότητες. Εδώ παρουσιάζεται μία. Πιο αργή, πιο παραδομένη, πιο εσωτερική με σταθερότερους ρυθμούς ξύνει όχι την επιφάνεια αλλά όσα καλύπτει. Ο θόρυβος που κρατάει την industrial ρυθμική μονοτονία ακολουθεί και ακολουθείται από doom κιθάρες και στρυφνές μελωδίες δίνοντας μία πιο νερωμένη Ved Buens Ende παράσταση. Σωματικά μπορείς να ανταποκριθείς στο δίσκο, τρόπον τινά, χορεύοντας, εσωτερικά μπορείς να θερμαίνεσαι και όταν το τραγούδι το απαιτήσει, να πυροδοτήσει το γνώριμο μαύρο χάος και να ξεκινήσεις να φλέγεσαι.

Προσωπικά, αυτή η περίεργη δυναμική του κάνει το δίσκο να ξεχωρίζει. Αυτός ο έλεγχος που έχει μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων δεν επιτρέπει να τον καθορίσω. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι έχω μία δουλειά με χαρακτήρα από μία μπάντα (ή μηχανή) που δεν περίμενα (ίσως και δεν με ένοιαζε) να μου τη δώσει, με κρατάει σε ένα πολύ γλυκόπικρο μέσο από το οποίο δεν θέλω να βγω. Και αυτό υποβοηθάται από τη χαρά που έδωσε η αποδοτικότατη συμμετοχή του Thurston Moore. Έχοντας όλα αυτά λοιπόν στο ενεργητικό τους, το "III: Beneath Trident's Tomb" είναι ένα εξαίρετο αντίο για τους Twilight.

http://www.centurymedia.com/

Γιώργος Κ.